Lucille Werner ziet net als een aantal andere politici, zoals de Amsterdamse wethouder Marjolein Moorman, een gewin in een onderwijssysteem, waarbij verschillende niveau’s tot hun 16-de bij elkaar in de klas zitten. Moorman is zelfs voor het afschaffen van categoriale gymnasia. Volgens haar zou het de kansenongelijkheid verkleinen en stelt het achterblijvende leerlingen in staat om zich op te trekken aan de academisch beter presterenden. Is dit dé oplossing voor kansenongelijkheid en onderwaardering van praktisch opgeleide burgers of een non-existent Utopia van het socialisme?

Ongelijkheid verkleinen door mensen met praktische talenten meer te stimuleren in academische kwaliteiten en vice versa leidt in beide opzichten tot een nivellering van talent. Het klinkt misschien wat hard, maar wanneer een jonge tennisser talentvol genoeg is om de nieuwe Federer te worden, wordt hij ook niet opgescheept met een aantal hoogbegaafden die geen bal raken.

Wanneer men de VPRO-documentaire 100 dagen voor de klas ziet, kan de conclusie worden getrokken dat leerlingen het gelukkigst zijn met een opdracht, die hen ligt. Zo vertelt vmbo-leerling Tim dat het hebben van een garage zijn grote droom is, zichtbaar opgewekt in de werkplaats, waar hij een aanhanger opknapt, terwijl vwo-leerlingen op school aandachtig en stil luisteren naar een theoretische les.

Het voorstel van Werner en Moorman lijkt op symptoombestrijding van verkeerd toegewezen middelbare schooladviezen. Het zal voor een aantal leerlingen de verkeerde beslissing recht kunnen zetten, maar bij vele anderen leiden tot een aantal jaar extra, waarbij het talent niet optimaal wordt benut.

Zet in op beter onderwijs en een meer betrouwbare selectieprocedure in plaats van verkwanseling van talent.