Toen ik voor het eerst een lopend reclamebord zag in een Hollywood film, kon ik me niets mensonterenders bedenken dan dat. Een baas die je naar waarde schat van een lantaarnpaal. Toch kent het beroep ongekende populariteit sinds de grote modehuizen zich hebben verwikkeld in de lopende manier van adverteren. De verdiensten zijn een stuk hoger, net als het aanzien, maar daar staan zware vereisten tegenover. Zwaarder dan een gemiddelde ontgroening bij defensie of het corps.

Voordat je aan de slag mag, slaan ze een tand door je lip. Zo hard dat de lippen voor de rest van het jaar rood zien en getuit zijn. Daarna laten ze je door de poep rollen om oneffenheden te vullen en iedereen te voorzien van dezelfde huidskleur. Om uniformiteit uit te stralen, spoelen ze vervolgens de haren in waterstofperoxide voor een platina blonde kleur. En voilà, ready to go! Met de nieuwste telefoon met camera, de nieuwste kleren en het verzoek om vooral geen expressie in het gelaat te tonen, kan je op pad.

Niet meer op en neer met een bord in dezelfde straat, maar de hele wereld over om alles vast te leggen wat je doet. Uiteraard in kleding waar het merk groot opstaat. Het levert de medewerkers ongekende populariteit op. Sommigen hebben meer dan een miljoen fans, of volgers, zoals ze genoemd worden vanwege het vele reizen.

Er is de afgelopen jaren veel veranderd in de wereld van lopende reclameborden. Het enige dat hetzelfde gebleven is, is dat er geen vooropleiding vereist is. Het is wat dat betreft een heel inclusief beroep.

De modehuizen hebben er zelfs wat aan gedaan om het stigma rondom de titel ‘lopend reclamebord’ te doorbreken. Ze noemen hun medewerkers liever influencer. In het Engels klinkt ook alles beter.