Auto’s, scooters, fietsen, kleding. De deeleconomie floreert. Aanbieders presenteren het als het groene alternatief. Het optimaal benutten van producten. Toch worden de producten vaker gebruikt als additief dan als substituut. Vrouwen, die een jurkje huren bij Litchy of Circle Closet, kopen zich tegelijkertijd scheel bij Zara, H&M of Uniqlo. Het gehuurde jurkje is een extra. En ook de scooters van Felyx en andere aanbieders worden vaak gebruikt, wanneer je even geen zin hebt om te fietsen.

Het is verleidelijk te denken dat de deelfietsen met de bekende blauwe band wel een positieve bijdrage leveren voor het milieu. Mensen pakken de fiets in plaats van een gemotoriseerd voertuig. De keerzijde echter van de deelfiets is dat, net als bij andere producten in de deeleconomie, de verantwoordelijkheid wordt afgekocht. Gaat de fiets stuk, dan wordt hij direct vervangen voor een ander. Het stimuleert absoluut niet zuinig te zijn op het product. De onderneming wordt goed betaald, dus zal in het kader van efficiëntie ook eerder verleid worden onderdelen te vervangen voor een nieuwe dan de oude te herstellen.

Oftewel, opnieuw een extra sector die bijdraagt aan de wegwerpmaatschappij.

Ik zie de discussie omtrent het milieu al voor me, waarbij de vinger wordt gewezen naar de bron van al het kwaad: de producent of aanbieder. Mensen aanspreken op de eigen verantwoordelijkheid wordt gekenmerkt als een verloren strijd en als een druppel op een gloeiende plaat.

Het begint er steeds meer op te lijken dat de overheid en het bedrijfsleven de ouderrol in moeten nemen voor de consument, die zichzelf bewust van de domme houdt.

Kap hiermee en stel zo nu en dan het milieu boven uw eigen gemak.