Vrijdagmiddag. Voor de meeste full-time loonslaven het hoogtepunt van de week. Rond een uur of vijf wordt de laptop dichtgeklapt en aanstalten gemaakt om naar een terras te gaan. Ondanks de verdubbeling van het aantal tafels, een overblijfsel van de pandemie, is het lastig er één te vinden. Eenmaal gelukt, proberen we de aandacht te trekken van de bediening.

“Eén moment,” krijgen we te horen, wanneer de enige persoon voor de veertig tafels passeert.

Het brengt ons op de discussie van het personeelstekort. Iemand haalt “de deeltijddecadentie” aan. Een term die Sander Schimmelpenninck graag hanteert, wanneer het gaat over de hoge percentages part-time werkende vrouwen. Volgens hem zou het de vrouwenemancipatie en economische groei tegenwerken.

Wanneer we na twintig minuten nog steeds geen drankje hebben, is iedereen het erover eens: “Vrouwen moeten aan de bak.”

Op dat moment racen twee bakfietsen langs, die laten zien hoe de gemiddelde Amsterdammer over de emancipatie van de vrouw denkt:

“Mannen op de trappers, vrouw en kind, laat/laad ze lekker in de bak!”