Uit een raam in het centrum van Amsterdam hangt dinsdag de slang van een airco-installatie. In een land, dat onder de zeespiegel ligt en gewend is aan bovenmatig veel regen, bestaat hiervoor enkel een spreekwoord met water: “dweilen met de kraan open”.

Iets dat voor veel vluchtelingen in de letterlijke zin ondenkbaar is. Zeker voor hen, die niet vluchten voor bommen of soldaten, van één of ander totalitair regime, maar voor het klimaat. Of eigenlijk, het veranderende klimaat, grotendeels te wijten aan de westerse wereld; wij.

Een aantal van hen ligt nu buiten voor het aanmeldcentrum in Ter Apel, wegens gebrek aan capaciteit en mankracht. In dezelfde hitte, die ze ontvlucht zijn. Als het aan Hubert Bruls, voorzitter van de veiligheidsraad, ligt, wordt de procedure voor dit soort “kansloze” gevallen versneld, wat neerkomt op: Geen oorlog, dus veilig, terug naar land van herkomst.

Het klinkt begrijpelijk, maar tegelijkertijd doet het me denken aan een uitspraak van de opperbevelhebber van de Luftwaffe, Hermann Göring: “Wapens maken ons krachtig, boter enkel vet.”