“Het Rijksmuseum is het museum van Nederland. Het vertelt het verhaal van 800 jaar Nederlandse geschiedenis vanaf 1200 tot nu,” staat op de website van het Rijksmuseum.

De interpretatie van “het nu” lijkt een subjectief begrip, wanneer men zich waant door de gangen van het Rijksmuseum. Zo bestaat de collectie van schilderijen hoofdzakelijk uit 17-de eeuwse Hollandse Meesters, met Rembrandt als Opperwezen. Verzaakt het museum hiermee zijn doel om de hele, Nederlandse geschiedenis te vertellen?

Na de Belgische Revolutie in 1830 verloor Nederland, naast zijn zuidelijke provincies, zijn nationale held van de schilderkunst: Rubens. Het nieuwe uithangbord ten behoeve van het opkomende nationalisme moest Rembrandt worden, vond een aantal Nederlandse kunstenaars. De 17-de eeuwse meester van het clair-obscure was echter niet bijzonder geliefd onder burgers. Onbeschaafd en bepaald geen voorbeeld voor het Nederlandse ondernemerschap, gegeven zijn faillissement. Toch lukt het de kunstenaars, weliswaar met moeite, om een gietijzeren beeld te fabriceren, dat in 1852 door de Koning wordt onthuld op de Botermarkt, het huidige Rembrandtplein. Vanaf de plaatsing van het beeld kentert de publieke opinie en ontstaat er langzaamaan een rage omtrent de kunstschilder.

De huidige directeur van het Rijksmuseum, Taco Dibbits, is misschien wel zijn grootste fan. Met recente aankopen als Marten, Oopjen en de Vaandeldrager overtuigt hij de staat om maar liefst 230 miljoen euro bij te dragen. Een ongekend hoog bedrag voor in zijn ogen de beste schilder ter wereld. Door de focus te leggen op zijn eigen specialiteit, Oude Meesters, en met name zijn eigen lieveling, Rembrandt, onderbelicht hij andere talentvolle, Nederlandse kunstschilders. Rembrandt is door het toedoen van Dibbits en zijn voorgangers verworden tot een gepersifleerde marketingmachine voor toeristen.

Het wordt tijd dat het Rijksmuseum zijn oogkleppen afdoet en aandacht schenkt aan meer recente en hedendaagse Nederlandse kunstenaars. Door in samenwerking met de staat te investeren in de huidige talenten van ons land, zou het actief kunnen bijdragen aan het verbeteren en vergroten van een levendige kunstwereld. Geen slaaf van toeristen en Taco Dibbits Rembrandt-hobby, maar een culturele verbinder van mensen, kunst en geschiedenis, zoals de visie van het museum vermeldt. Voor de stad Amsterdam en het Rijk.