Onpartijdig nieuws brengen op een integere en onberispelijke wijze is wat journalisten zouden moeten doen, maar wanneer ik krantenkoppen lees, zie ik steeds meer sensatie met een vleugje opinie van de auteur. Wanneer Jesse Frederik en Rutger Bregman een aantal journalisten wijzen op hun rol in de toeslagenaffaire, waarin zij de Bulgarenfraude sterk gedramatiseerd en aangedikt hebben, zijn zij behoorlijk verongelijkt. Zijn journalisten werkelijk machteloze nieuwsbrengers of dienen zij bewuster te worden van hun effect op de politiek en de maatschappij?

Neem nu recent gepubliceerde artikels rondom SOS kinderdorpen. Er is een subtiel verschil tussen “Seksueel misbruik en geweld bij SOS Kinderdorpen” (Telegraaf) en “SOS Kinderdorpen noemt misbruikrapport een pijnlijke doorbraak”. Subtiel in de zin dat het eerste voorbeeld zoveel imagoschade berokkent dat door het verlies van donateurs nog meer kinderen worden benadeeld, terwijl het ander kijkt naar de toekomst.

Waar de Telegraaf uit is op sensatie en voor eigen rechter speelt, houdt Trouw de zaak onafhankelijk tegen het licht en laat het op deze manier aan een rechter om een oordeel te vellen.

Wanneer journalisten dit subtiele verschil niet begrijpen en hun moraalkompas niet verder reikt dan de dagelijkse verkoopcijfers, wordt het tijd om het beroep rechter-journalist het leven in te roepen, waarbij de eed gezworen zal worden.