Schuldig voor het tegendeel bewezen is. Het spelen voor eigen rechter maakt een ware opmars, waarin het aantal volgers de strafmaat bepaalt. Afgelopen week bracht Charlie Hebdo een karikatuur uit van president Erdogan. Hij haalt de achterkant van een abaya omhoog en geniet zichtbaar van het aangezicht van haar achterste met de woorden: “Ouuuh! Le Prophète!” Erdogan, niet bekend om zijn gevoel voor humor, riep het Turkse volk op tot een boycot van Franse producten en noemde de Franse bevolking fascisten en directe afstammelingen van nazi’s. Er lijkt geen enkele ruimte meer voor een open discussie of zelfspot in het huidige klimaat van de zogenaamde cancel culture.

De cancel culture, het fenomeen waarbij ongewenst gedrag wordt beantwoord met een boycot, lijkt zich als een agressieve kanker in alle lagen van de samenleving te nestelen. Want niet alleen spotprenttekenaars moeten het ontgelden, ook schrijvers, acteurs, politici en andere publieke figuren. Schrijfster J.K. Rowling kwam laatst onder vuur te liggen, omdat de mannelijke seriemoordenaar in haar laatste boek, gehuld in vrouwenkleding en een pruik, haar averse houding tegenover transgenders zou bevestigen. Een oproep voor een boycot van haar werk volgde. Het ging zelfs zo ver dat mensen haar betichten van het verpesten van hun jeugd met de Harry Potter serie. Hun held Rowling was niet wie ze dachten wie ze was.

Maar ook ogenschijnlijk positieve bewegingen als #Metoo maken zich schuldig aan het fenomeen. Zo werd acteur Kevin Spacey ontslagen en veroordeeld met een grootschalige boycot van zijn eerdere werk, voordat hij zich in de rechtszaal had kunnen verdedigen. Iets wat toch behoorlijk veel op smaad begint te lijken.

Daarom zou ik iedereen graag de volgende open vraag willen stellen: Hoe wordt een mens ergens goed in? Vallen, opstaan, vallen, opstaan. Geef mensen de ruimte om fouten te maken, laat zien wat hun handelingen met jou doen en ga die lastige discussie niet uit de weg door een razzia uit te roepen. Op die manier was Harry Potter in de Geheime Kamer wellicht omgebouwd tot Henriëtte Potter, bleek hij in de Half-bloedprins toch half-Surinaams te zijn en kon iedereen zich uiteindelijk met de tovenaar identificeren. Eind goed, al goed.