Bumble, Hinge, Happn. Mensen gereduceerd tot enkele foto’s. Manon, Monique, Marloes. Een zorgverlener, content manager en een leerkracht. Foto’s met open mond, als mechanische facelift, foto’s met getuite lippen en foto’s in groepsverband, waar zowel de vriendengroep als het raden wie de betreffende dame is tegenvalt. Het duurt soms uren voor een normale foto langskomt. En dan? Een veeg naar rechts en wachten. Spannend.

Dit is liefde als product en, wanneer er geen vaccin komt, realiteit voor een lange periode.

Pling! Een match. Ze vraagt welke emoticon ik ben. Zonder te antwoorden stop ik de telefoon in mijn zak.

Nog geen tien minuten later trilt de telefoon opnieuw. Wederom een match, wederom een vraag.

“Bij welk huis op Zweinstein zou jij zitten, Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf of Zwadderich?”

Ik stuur een huilende emoticon en besluit de eerste match te beantwoorden met “Huffelpuf”, houd de app ingedrukt en plaats mijn vinger op het kruisje.