Verontwaardigd over de pro-segregatie tweet van Donald Trump loop ik richting de supermarkt, wanneer mij de huid wordt vol gescholden door een snel rijdende fietser. De accu onder de bagagedrager verklaart waarom ik de afstand verkeerd heb ingeschat. Zijn hagelwitte enkelsokken gestoken in badslippers met klittenband, korte spijkerbroek en het te kleine T-shirt voor zijn omvangrijke torso verklaart de rest. En tegelijkertijd ook weer niet. Waarom rijdt zo’n jong iemand in vredesnaam op een elektrische fiets? En waarom meteen zo kwaad?

Misschien wil burgermeester Aboutaleb mij helpen door hem de mond te snoeren met een gratis uitdeelbaar mondkapje. Dit soort gedrag, liever niet in mijn wijk.

Maar ik besef me ook dat zonder achtergrond mijn veroordeling mogelijk wat voorbarig is. Stel, hij is onder handen genomen door de grote drie: Beltman, Wevers en Wiersma. Dan zou het goed mogelijk zijn dat hij door een blessure elektrisch rijdt en zich opwindt vanwege een trauma voor mensen die te dichtbij hem komen.

Om net als Aboutaleb aan de veilige kant te willen zitten retweet ik naar Trump: “Wanneer je veel gekleurde sokken lang met elkaar in dezelfde wastrommel laat draaien zijn deze niet meer te onderscheiden van kleur of prijs. Bijkomend voordeel: je kan ze direct overladen in de sokkenlade van je kledingkast. Sterkte met de Suburban Lifestyle Dream!”