Het ethische debat rondom de vrijheid van meningsuiting wordt steeds vaker bepaald door grote bedrijven en vermaarde personen uit de culturele sector. Hierin lijkt de rol van rechters en politici steeds meer op de achtergrond te raken. Voorstanders van de zogenaamd “inclusieve” maatschappij beschouwen zichzelf als verbindend en als uiterst geschikt om te kunnen oordelen over goed en kwaad. Ben je het niet met ze eens, dan zit je in kamp ‘kwaad’ en ben je automatisch veroordeeld tot een levenslange boycot. Zo werden verdachten van seksueel misbruik in Amerika al voor hun proces veroordeeld en trokken adverteerders zich massaal terug van Veronica Inside en Facebook. Zijn zij de verlossers die onze “ongecultiveerde” wereld zullen zuiveren?

Arnon Grunberg benadrukte afgelopen week het risico van de onderverdeling tussen goed en kwaad met de woorden: “Een wereld zonder kwaad is niet alleen ondenkbaar, pogingen het kwaad volledig uit te roeien, de wereld ervan te zuiveren hebben tot de grootste misdaden geleid.”

Ook gepromoveerd socioloog Jaron Harambam van de Katholieke Universiteit Leuven onderkent het gevaar. Hij constateert dat mensen juist radicaliseren, wanneer zij voelen geen plek te hebben in de maatschappij, weggezet door de massa. “Stel grenzen aan mainstreamdenkers die zich antipluriform gedragen,” zei hij in de Volkskrant.

Dit laatste deed me denken aan het humane tv-optreden van voetballer Hedwiges Maduro bij Op1. Na het racisme-debacle rondom voetbalcommentator Johan Derksen roept hij niet op tot uitsluiting, maar tot wederzijds begrip. Het is van groot belang om de oorsprong van elkaars woede en uitspraken te begrijpen. In gesprek gaan met andersdenkenden is dé manier om tot elkaar te komen.

Dus bedenk u voortaan, wanneer u door Arie Boomsma wordt opgeroepen tot een grootschalige boycot.