Ergens midden in de week ren ik door een haast verlaten stad. Het is prachtig weer, maar de terrassen zijn leeg. Die avond trek ik iets te vroeg een fles wijn open. Dagen zijn nog maar nauwelijks te onderscheiden van elkaar. Achterstallig werk kan ook wel ergens op zaterdag worden ingehaald. Het schaamtegevoel over ontspoord gedrag in het weekend begint steeds meer te lijken op een illusie uit het verleden. Het idee dat het unheimische gevoel over de beginnende werkweek op zondagavond terug zal keren, voelt vreemd. Ik kan me er weinig meer bij voorstellen, maar sinds het aantal coronagevallen in ons land lijkt te stabiliseren, wordt er voorzichtig gesproken over terug naar normaal. Maar wat is dat, terug naar normaal?

Dat betekent dat ik maandagochtend wakker word en na het ontbijt niet blijf zitten aan de keukentafel, maar mijn auto instap om met tegenzin richting IJmuiden te rijden. Voor degene die het niet weten, daar werk ik.

Dat betekent dat ik iedere ochtend in plaatst van de initialen van Jos, Jos weer fysiek moet zien. Inclusief zijn blauwe slangenlerenschoenen.

Dat betekent dat ik niet meer iedere ochtend in alle rust de krant kan lezen met een zelfgemaakte kop koffie. Koffie, waarvan het maagzuur niet direct naar boven kruipt.

De gedachte alleen al maakte me afgelopen dinsdag behoorlijk zenuwachtig. Met samengeknepen billen zat ik op het puntje van mijn stoel te luisteren naar onze premier. De verlenging klonk als een bevrijding. Een bevrijding van mensen die eruitzien alsof voortplanten een familieaangelegenheid is. Een bevrijding van een kantine waar frituur de norm is. Terug naar normaal klinkt als terug naar mijn eigen lockdown.