Millennials kenmerken zich door een hartstochtelijke behoefte naar authenticiteit. Gewend aan het vangnet van hun ouders en een voorgespiegeld wereldbeeld van onbegrensde mogelijkheden voelt het wegvallen van instantane bevrediging als een aanslag op hun leven. Hoe hebben zij de eerste drie weken van quarantaine ervaren?

Week 1
De eerste vrijdag ontvang ik meerdere berichten van mede-millennials, waarin de maatregelen worden vervloekt. Het sluiten van de horeca betekent in hun ogen een stilstand van hun leven.

Week 2
Enige berusting, weliswaar gepaard met een overlevingsstrategie, waarbij gedacht wordt dat social distancing niet voor hen geldt. Wanneer eerdere generaties netjes aan de regels houden, kan een afspraakje via Tinder geen kwaad. Er wordt zelfs gezoend.

Week 3
De derde week begint met enig schuldgevoel, maar deze wordt al snel overschaduwd door medelijden over het geannuleerde festival van aanstaande vrijdag. De maandelijks toegestane dosis MDMA blijft namelijk ongeroerd liggen in de sokkenlade.

Enkele dagen later licht mijn telefoon op: “Hoe lang gaat dat verdomde griepje nog duren? Ik houd het niet meer!”

Zondagmiddag, het einde van de derde week nadert. Het is bijna twintig graden en de zon kan onbelemmerd schijnen. Het zweet staat op het voorhoofd van menig millennial. Niet vanwege de hoge temperatuur, niet vanwege Covid-19, maar vanwege de behoefte aan ontregeling. De verdovende middelen liggen nog steeds in de sokkenlade en lonken. Het dakterras van nog geen tien vierkante meter lijkt plotseling geschikt voor honderd man. Behoefte aan sociaal contact. Leven met schaarste is geen leven.

Even later staat het hout van de vlonders op het terras krom van het gewicht. Muziek, drank, drugs en dansende mensen. Lachgasballonnen worden genomen als denkbeeldige beademing. Door de microfoon klinkt honend: “Wij feesten thuis, terwijl jullie werken!”

Eindelijk krijgt het leven van de millennial weer betekenis.