Het gedrag van de mens begint ten tijde van deze pandemie steeds meer gelijkenissen te vertonen met het scenario van een klassiek ontvoeringsverhaal. De baas van een groot concern heeft jaren lang oogkleppen op en hoort en voelt wat hem uitkomt. Hij waant zich zonnekoning en acht zijn bevoorrechte positie als vanzelfsprekend en volkomen terecht. Totdat zijn armen met grove scheepstouwen vastgebonden zijn in een lekkende kelder en zijn ontvoerders op het punt staan zijn tenen één voor één te amputeren met een botte tang. Zijn zintuigen horen, zien en voelen plotseling de realiteit.

Vorig jaar demonstreerde een groot deel van de mensen uit de agrarische sector, het onderwijs en de zorg op het Malieveld in Den Haag. Enkel voor een paar procent extra loon en waardering. De vraag om onze zintuigen eerlijk te gebruiken werd beantwoord met een beklag over files, uitgestelde afspraken en kinderen die opeens thuis zaten. Waarom werd er toen niet geklapt voor deze hardwerkende, vaak onderbetaalde bevolkingsgroep?

Ik wil niet zeggen dat het Coronavirus een verrijking van ons leven is, maar het toont wel op vele vlakken de ware aard van ons opportunisme. Boeren, truckers, vakkenvullers, doktoren, verplegers en mensen in het onderwijs. Het zijn de mensen waarover we na de crisis weer met volle overtuiging zeggen dat het terecht is dat zij minder verdienen, terwijl we momenteel allemaal kunnen ervaren dat zij de werkelijke kracht zijn achter onze samenleving.

Het is deze opportunistische vergeetachtigheid waarom een aantal maanden langer in quarantaine mogelijk zo slecht nog niet is. Eén voor één worden onze tenen afgezet om onze zintuigen te activeren. Het zal ons brein de tijd geven die het nodig heeft om deze tijdelijke waardering permanent in ons geheugen te griffen.