Zoals men tegenwoordig denkt over gelovigen, denken steeds meer van mijn vrienden over monogamie: een verouderd establishment zonder goede verklaring. Zelfs van de vrouwelijke kant hoor ik steeds meer geluiden tegen de eeuwige trouw aan één en dezelfde. En ook de media staat er vol mee. Zo gaf Katja Schuurman vorig jaar aan regelmatig seks te hebben met meerdere mannen tegelijk en noemde Simone van Saarloos monogamie “een contraproductieve illusie”. Ben ik net als de huidige gelovigen een naïeve achterblijver of is dit een tijdelijke reactie van mijn omgeving tegen de preutsheid ten gevolgen van MeToo?

Ik doe een verwoede poging mij te verplaatsten in een wereld zonder monogamie. Een wereld waarbij mijn ouders met wildvreemde bedpartners aan de ontbijttafel zouden kunnen verschijnen. Een wereld waar ik mijn moeder zou kunnen betrappen in een vrijpostige houding met een wildvreemde man. Een wereld waar ik een bericht zou kunnen ontvangen van mijn vriendin waarin staat dat ze vandaag met Roland had afgesproken om te slapen. En vorige week al met Alexander. Ik weet niet zeker of ik ervan moet balen dat deze situaties mij tot nu toe bespaard zijn gebleven.

“Mensen gaan 90% van de keren toch vreemd,” pleitte Roos vorig weekend toen we uiteten waren. Betekent dit dat we het überhaupt niet meer moeten proberen, dacht ik. Is de relatie niet juist krachtiger doordat het moeite kost? Door voor de ander de kortstondige driften te negeren. “Wat als de één er meer gebruik van maakt dan de ander en er toch jaloezie optreedt,” vroeg ik haar. “Dan moet je het misschien met zijn allen doen,” zei ze. Het was net alsof Henny Huisman in zijn playbackshow al de toekomst had voorspelt. Een toekomst met z’n allen: trio’s, quatro’s, quinto’s en alle andere vormen van polyamoreuze liefde. Het lied bij de prijsuitreiking van de show leerde ons als kinderen al de levensles dat meedoen belangrijker is dan winnen. En dat geldt voor velen dus ook in de liefde.

Afgelopen vrijdag was het Valentijnsdag. Etalages vol met hartjes en promobeelden van verliefde stelletjes. Maar is er nog wel ruimte om elkaar speciaal te laten voelen in een wereld zonder monogamie? Met deze gedachte liep ik vertwijfeld door de Utrechtsestraat. In de verte stond een oudere vrouw bijbelfoldertjes uit te delen. In plaats van voorbij te lopen, wat ik normaal gesproken deed, nam ik er vriendelijk één aan en beloofde haar zondag langs te komen. Blijkbaar ben ik een achterblijver net als zij.

Tot zo bij de kerkviering in de De Duif!