Vorige week verlieten de Britten de Europese Unie, wat een definitief gat in ons hart sloeg. Een hart dat normaal gesproken altijd groeide. Van saamhorigheid naar individualisme door een tijd, die voor velen aanvoelt als een tijd die haastig aan hen voorbij gaat. En aangezien de heren, dames aan de andere kant van het water zich vaak indirect uitdrukken, wilde ik ter ere van de jaren samen een overzicht maken van uitspraken binnen mijn eigen werkomgeving, die niet direct interpreteerbaar zijn. Dus niet begrippen als meeting inschieten, brainstormen, bila’tje, trila’tje, calls, intrapreneurship, concullega’s, ergens een klap op geven, een plasje ergens over doen, de …’tjes van deze wereld, zullen we deze even parkeren, aanvliegen, inschieten, in je kracht staan, stip op de horizon, challengen, bomen, sparren, spiegelen, spoc, alignen, agile, lean of deepdiven. Nee, ik ben voor jullie op zoek gegaan naar de exoten, de zeldzamen, met een zogenaamde, indirecte betekenis. De dubbele bodem van ons systeemplafond. Niet alleen om jullie lezers op te beuren, maar ook om jullie het gevoel te geven dat we het zonder de Engelsen best kunnen.

Allereerst wilde ik beginnen met “ik pak het op”, wat bij ons zoiets betekent als “ik zet het op mijn lijstje totdat iedereen het weer vergeten is dat het mijn verantwoordelijkheid is”. Ongeveer dezelfde betekenis als het woord deadline, synoniem voor “niet meer mijn verantwoordelijkheid”.

Daarnaast kennen we het woord “druk”, wat binnen ons bedrijf een vergelijkbare betekenis heeft met het woord “heftig”. In elk geval, wanneer het gebezigd wordt door verwende kakdames woonachtig in Amsterdam. De één vertelt de ander een niet bestaand probleem, zoiets als: Het schuldig voelen tegenover collega’s na het ontvangen van een goede beoordeling en bijbehorende bonus. “Ja, heftig, ik voel je,” antwoordt de ander op haar beurt. En vervolgens poogt ze het verhaal van haar vriendin te overtroeven door te vertellen dat er geen eetrijpe avocado’s in de supermarkt waren. “Heftig.” “Druk” bezit exact diezelfde non-existentiële lading. Men gooit het eruit, enkel en alleen, om spanning toe te voegen aan hun perfect geoliede leven. Iedereen lijkt het bij ons druk te hebben, maar werkt exclusief de lunch, lunchwandeling, online winkelen, het lezen van de achterflap van nu.nl, bezoeken aan de plee en het hangen bij de koffieautomaat niet meer dan drie uur per dag. Kortom, druk, druk, druk.

Om een uur of twaalf zit men al gauw ruim een half uur “druk” naar het plafond te staren. Ongeduldig, omdat ze mogen. Ronald vraagt: “Ga je mee lunchen?” Ik kijk hem aan en lees de vraag als: “Wil je tegenover mij zitten, terwijl we stilzwijgend luisteren naar mijn onsmakelijke eetgeluiden?” Ik knik en volg Ronald, de andere optie, luisteren naar de familieopstellingverhalen met paarden van Jitse, klonk toch minder aanlokkelijk.

Wanneer u dit herkent, is het misschien tijd om net als de Britten eruit te stappen, los te breken van de bureaucratische stemming, om in totale onzekerheid uw overlevingsdrang te stimuleren onder het mom van #Verjaag bruine schoenen met blauwe veters, #Elimineer zwart lederen instappers met elastiek.