WK 1990, Milaan. Nederland, West-Duitsland. Twee rode kaarten, eindstand 1-2. Oud zeer komt soms op onverwachte momenten naar boven drijven. Dat bleek maar weer tijdens de wedstrijd Ajax-Heracles vorige week zaterdag, toen onze oud-international een generatiegenoot uit Duitsland trof. Welk pejoratief leek toepasselijker dan een verwijzing naar het totalitaire regime van de man met de gekrompen snor? En welk moment is daarvoor meer geschikt dan na afloop van een wedstrijd die de eerste minuut wordt gestaakt vanwege racisme? Al won Ajax met 4-1, het leek geen optie meer voor Van Basten om aan te dragen dat hij een directe vertaling van de twee woorden bedoelde. De slechte grap van Van Basten bereikte internationale attentie en werd opgeblazen tot onnodige omvang.

Net als dat minder begaafde mensen sarcasme niet herkennen, lijkt men tegenwoordig een slechte grap niet meer te kunnen onderscheiden van structureel racisme. Deze toenemende groep in ons land lijkt op sociale media bij elk slippertje de meest akelige teksten te willen tikken vanuit de dakkapel van hun perfect geïsoleerde nieuwbouwhuis. Gelegen in een dorp waar het dragen van rode sokken al een aardverschuiving veroorzaakt, blijkt sociale media hun enige redding.

De anonieme druktemakers mogen blij zijn dat een week financiële vergoeding van onze oud voetballer wordt overgemaakt aan het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie, terwijl in de stadions nog wekelijks “Hamas, Hamas, Joden aan het gas” klinkt.